Στην πρώτη του ταινία, ο Κατζουράκης κάνει το προσωπικό του, αιχμηρό, καυστικό σχόλιο πάνω στη μετανάστευση, την παράνομη μετανάστευση και κυρίως, στις συνθήκες ζωής των ξένων στην Ελλάδα της νέας χιλιετίας. Επεξεργάζοντας μυθοπλασία και ντοκιμαντέρ, το γνωστό ντοκιουντράμα δηλαδή, κινηματογραφεί την περιπέτεια της Ιρίνα που ήρθε από τη Ρωσία με σκοπό να δουλέψει στη χώρα μας, αλλά εντέλει την «εκμεταλλεύτηκαν» με το γνωστό τρόπο. Μέσα από τα μάτια της Ιρίνα ξεδιπλώνεται με ιδιαίτερο τρόπο το παράξενο «κολαστήριο» των μεταναστών στη σύγχρονη Αθήνα. Η ατόφια, αισθαντική ερμηνεία της Κάτιας Γέρου, η σπαρακτική μουσική και το κοφτό μοντάζ, επιτείνουν το συναίσθημα. Άλλωστε, ο Κατζουράκης κινηματογραφεί ποιητικά. Είναι εντελώς λυρική η συνθήκη της ταινίας του. Σε ένα εικαστικό πολύχρωμο σύμπαν διαφόρων φυλών του κόσμου, καταδεικνύεται ένα ζήτημα που όσο προχωρούν τα χρόνια γίνεται όλο και πιο πραγματικό και έντονο. Μια και όσο γιγαντώνεται χρόνο με το χρόνο το ζήτημα των μεταναστών, τόσο πιο κοντινό σου, δικό σου γίνεται. Ο "Δρόμος προς τη δύση" κέρδισε το βραβείο FIPRESCI στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, καθώς και το Κρατικό Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ.
Από Ανοιχτή-Λαϊκή-Συνέλευση-Χολαργού-Παπάγου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου