Το έργο του προσφέρει μια ζοφερή, κωμικοτραγική θέα στην ανθρώπινη φύση, συχνά συνδυασμένη με μαύρο και καυστικό χιούμορ.
Ο Μπέκεττ παρουσιάζει τον άνθρωπο απογυμνωμένο από την κοινωνική του όψη, τις φυσικές και πνευματικές του ιδιότητες, τη στιγμή που αναμετρά " το αμάρτημα της γέννησής του " στα πρόθυρα του παραλόγου και της σιγής, στην αποσύνθεση της ίδιας του της γλώσσας.. Οι χαρακτήρες του προβάλλουν ως τα τελευταία πρόσωπα μιας κοινωνίας που καταρρέει ή ως επιζήσαντες από ένα κατακλυσμό που κατέστρεψε τα πάντα.
Θεωρείται ευρέως ανάμεσα στους συγγραφείς του 20ου αιώνα που άσκησαν τις μεγαλύτερες επιδράσεις. Θεωρείται ως ένας από τους τελευταίους μοντερνιστές. Ως πηγής έμπνευσης σε πολλούς μεταγενέστερους συγγραφείς, θεωρείται επίσης μερικές φορές ως ένας από τους πρώτους μεταμοντέρνους. Είναι ένας από τους σημαντικούς συγγραφείς σ' αυτό που ο Martin Esslin αποκάλεσε " Θέατρο του Παραλόγου ". (άλλοι σημαντικοί εκπρόσωποι του θεάτρου του παραλόγου είναι οι Ευγένιος Ιονέσκο και Αρτούρ Ανάμοφ). Το έργο του έγινε ιδιαίτερα μινιμαλιστικό κατά την ύστερη καρριέρα του.
Το 1969 του απενεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας " για το γράψιμό του, το οποίο - σε νέες μορφές για το μυθιστόρημα και το δράμα - , στην εξαθλίωση του σύγχρονου ανθρώπου αποκτά την ανύψωσή του.
Από τα πιο γνωστά θεατρικά του έργα, με παγκόσμια επιτυχία, αποτελεί το " Περιμένοντας τον Γκοντό ", όπου δυο εξαθλιωμένοι αλήτες συζητούν ασταμάτητα περιμένοντας κάποιον κύριο Γκοντό. Τα άλλα θεατρικά του έργα είναι συντομότερα, σχεδόν απλοί μονόλογοι, γραμμένοι συχνά για το ραδιόφωνο. Έγραψε επίσης μυθιστορήματα, μια σειρά διαλογισμών σε στίχους και πεζό λόγο καθώς επίσης και μια σειρά μιμοδραμάτων.
Ο Μπέκεττ ένιωθε έντονη γοητεία από τον κινηματογράφο (ειδικά τις βωβές κωμωδίες οι οποίες άσκησαν μεγάλη επίδραση στο έργο του, συμπεριλαμβανομένου και του "Περιμένοντας τον Γκοντό")
Το 1936 έγραψε στους Ρώσους κινηματογραφιστές Sergei Eisenstein και Vsevolod Pudovkin ζητώντας τους να γίνει μαθητευόμενός τους, αλλά τίποτα δε προέκυψε από αυτό.
Αν και το έργο του Μπέκεττ ήταν κατά βάση μυθιστορήματα και θεατρικά έγραψε και ένα πρωτότυπο κινηματογραφικό σενάριο, για την περίπου 20 λεπτών διάρκειας, σχεδόν βουβή ταινία Film (1965) σε σκηνοθεσία Alan Schneider, με τον κωμικό του βωβού κινηματογράφου Μπάστερ Κίτον σε μια από τις τελευταίες του κινηματογραφικές εμφανίσεις.
Στην ταινία ο Κίτον προσπαθεί ν' αποφύγει την παρατήρηση από ένα μάτι που τα βλέπει όλα. Αλλά καθώς η ταινία βασίζεται στην αρχή του Bishop Berkeley "esse est percipi" ( το να υπάρχεις είναι το να είσαι αντιληπτός) η ίδια η ύπαρξη του Κίτον συνωμοτεί ενάντια στις προθέσεις του.
η ταινία Film
Το έργο του Μπέκεττ επηρρέασε πολλούς συγγραφείς διεθνούς φήμης, καλλιτέχνες αλλά και κινηματογραφιστές. Μεταξύ των τελευταίων περιλαμβάνονται και οι σκηνοθέτες Anthony Minghella ("Άγγλος ασθενής" ) και Damian Pettigrew.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου