Στον Βυσσινόκηπο, μια μουσική πρόταση πάνω στην ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη

     Η κοινωφελής επιχείρηση ΦΑΡΙΣ και το Δημοτικό Ωδείο Καλαμάτας σε συνεργασία με τον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων των μαθητών των σχολών της "ΦΑΡΙΣ", διοργανώνουν και  φέτος τον κύκλο συναυλιών μουσικής Δωματίου "Μουσικές του Κόσμου". Ένας κύκλος που συνδέει Μουσικές διαφόρων πολιτισμών και εποχών και συνομιλεί δημιουργικά με ένα πλήθος διαφορετικών μουσικών.

    Στα πλαίσια των "Μουσικών του Κόσμου" και σε συνεργασία με την Νέα Κινηματογραφική Λέσχη Καλαμάτας Filmhouse το Σάββατο 3 Δεκεμβρίου στο Αμφιθέατρο του ΟΑΕΔ, στις 20:00

παρουσιάζεται η τελευταία ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη «Στον Βυσσινόκηπο» ταυτόχρονα με μια  ζωντανή μουσική πρόταση με έργα Ρώσων συνθετών για Φλάουτο και Πιάνο.

     Τον κινηματογραφικό «Βυσσινόκηπο» του Μιχάλη Κακογιάννη που βασίζεται στο ομότιτλο θεατρικό του  Άντον Τσέχοφ, ντύνουν με μουσικές των Tchaikovsky, Prokofiev, Shostakovich και Sviridov η φλαουτίστα Ναταλία Γεράκη και ο πιανίστας Απόστολος Παληός. Χαρακτηριστικά αποσπάσματα της ταινίας εναλλάσσονται με μουσικά αριστουργήματα οδηγώντας τη βραδιά σε μια δραματική κορύφωση!

     Ο «Βυσσινόκηπος», το τελευταίο έργο του κορυφαίου Ρώσου συγγραφέα, γράφτηκε το 1903, στις αρχές ενός αιώνα που θα άλλαζε την πολιτικοκοινωνική φυσιογνωμία όχι μόνο της Ρωσίας αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης. Το έργο υπήρξε προφητικό, προεικόνιζε την επερχόμενη ρώσικη επανάσταση του 1905 και 1917. Ο Τσέχοφ πραγματεύτηκε την αδυναμία των αριστοκρατών να δεχτούν πως η Ρωσία μεταμορφώνεται, πως νέα κοινωνικά στρώματα έρχονται στο προσκήνιο. Η καταστροφή του βυσσινόκηπου -κτήμα οικογένειας αριστοκρατών- ήταν το σύμβολο τον παλιό κόσμο που κατέρεε. Ο Τσέχοφ οραματίστηκε τον «Βυσσινόκηπό» του ως κωμωδία, αλλά στο θέατρο Τέχνης της Μόσχας, όπου πρωτοπαρουσιάστηκε το έργο, ο Στανισλάφσκι το σκηνοθέτησε ως δράμα. Η δυσαρέσκεια του συγγραφέα ήταν έκδηλη, αφού είχε σχεδιάσει τα πρόσωπα του έργου «κωμικά». Ωστόσο, αυτά φαντάζουν συγχρόνως και τόσο «τραγικά» μέσα από τις αντιθέσεις και τις συγκρούσεις τους...

     Ο «Βυσσινόκηπος», η τελευταία από τις 15 κινηματογραφικές ταινίες του μεγάλου Ελληνοκύπριου σκηνοθέτη, γυρίστηκε το 1999, στα τέλη ενός αιώνα που ολοκλήρωνε τον ιστορικό απολογισμό του.  Ήταν η πρώτη φορά παγκοσμίως που το θεατρικό έργο «μεταφέρθηκε» στη μεγάλη οθόνη. Βασισμένος σε δική του μετάφραση ο Κακογιάννης απάλυνε τη συναισθηματική φόρτιση των τσεχοφικών χαρακτήρων. Συγκρότησε ένα δυνατό επιτελείο ηθοποιών -Σάρλοτ Ράμπλινγκ (Λιουμπόφ), Αλαν Μπέιτς (Γκάγεφ), 'Οουεν Τιλ (Λοπάχιν), Κάτριν Κάρτλιτζ (Βάρια)- και απέδωσε μοναδικά το κλασικό έργο του Τσέχοφ. «Πρόκειται για την καλύτερη μεταφορά Τσέχοφ στην οθόνη» δήλωσε ο Αλεκ Γκίνες όταν διάβασε το σενάριο που του είχε προταθεί για να παίξει (αλλά η υγεία του δεν του το επέτρεψε).

     Τη μουσική επένδυση της ταινίας εμπιστεύτηκε ο Μιχάλης Κακογιάννης στον Βλαντιμίρ Ασκενάζι. Ο φημισμένος Ρώσος πιανίστας και μαέστρος επέλεξε και ερμήνευσε έργα Τσαϊκόφσκι που ηχογράφησε, ειδικά για τον «Βυσσινόκηπο», στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Ο σκηνοθέτης δικαιώθηκε για την εμπιστοσύνη του στον Ασκενάζι (ο Κακογιάννης είχε εξάλλου μουσική παιδεία, στα νιάτα του -προτού στραφεί στην ηθοποιία και τη σκηνοθεσία- υπήρξε τενόρος!). Τις υπέροχες μουσικές που ακούγονται στην ταινία θα συμπληρώσουν κι άλλες -μεταγενέστερων του Τσαϊκόφσκι Ρώσων συνθετών- που αποδίδουν εξίσου την ατμόσφαιρα της εποχής ...

Η εκδήλωση πραγματοποιείται με την στήριξη του ιδρύματος  "Μιχάλης Κακογιάννης"

Γενική είσοδος 5 ευρώ

Πρόγραμμα και περίληψη του έργου

Έργα για Φλάουτο & Πιάνο
σε εναλλαγή με σκηνές της ταινίας


PIOTR ILICH TCHAIKOVSKY (1840-1893)
Άρια του Λένσκυ από την όπερα "Ευγένιος Ονέγκιν" op.24, 1879

PIOTR I.TCHAIKOVSKY
Οι Εποχές op.37a, 1875/6
- Μάρτιος: τραγούδι κορυδαλλού
- Ιούνιος: βαρκαρόλα
- Οκτώβριος: τραγούδι φθινοπώρου
- Νοέμβριος: ρώσικο έλκηθρο (troika)
- Δεκέμβριος: Χριστούγεννα

PIOTR I. TCHAIKOVSKY
Μελωδία από το έργο "Ανάμνηση ενός τόπου αγαπημένου" op.42, 1878

PIOTR I. TCHΑIKOVSKY
Συναισθηματικό Βαλς από τα "6 κομμάτια" op.51, 1882

SERGEI PROKOFIEV (1891-1953)
Σονάτα αρ.2, op.94 για πιάνο & φλάουτο, 1943
Andante (3ο μέρος) & Allegro con brio (4ο μέρος)

DMITRI SHOSTAKOVICH (1906-1975)
Φανταστικοί Χοροί op.5, 1922
Marsch-Allegretto & Waltz-Andantino

GEORGY SVIRIDOV (1915-1998)
Βαλς από το έργο "Χιονοθύελλα", 1975




Περίληψη έργου

     Παρίσι, 1900. Η Άνια, η δεκαεξάχρονη κόρη της Ρωσίδας αριστοκράτισσας Λιουμπόφ Αντρέγεβνα Ρανιέφσκι, φτάνει στη γαλλική πρωτεύουσα μαζί με τη Σαρλότα, την χωρίς λάμψη και ευτυχία κουβερνάντα της. Σκοπεύει να συνοδεύσει την εύθραυστη και σαγηνευτική μητέρα της πίσω στη Ρωσία. Πέντε χρόνια πριν, όταν ο μικρός της γιος πνίγηκε στη λίμνη, η Λιουμπόφ εγκατέλειψε το πατρικό της κτήμα, το φημισμένο για τον μοναδικό Βυσσινόκηπό του, και εγκαταστάθηκε στη Γαλλία με τον εραστή της, ο οποίος την εγκατέλειψε αφού σπατάλησε όλες τις οικονομίες της. Επιστρέφοντας στο πατρικό βρίσκουν τον Βυσσινόκηπο να ανθίζει, σε αντίθεση με τα κατεστραμμένα οικονομικά τους. Η Λιουμπόφ ξανανταμώνει με τον αδελφό της Γκάγιεφ (Λιόνα), έναν χαριτωμένο αργόσχολο που τον φροντίζει ο υπέργηρος και κουφός υπηρέτης Φιρς. Αδυνατώντας να βρει τα χρήματα για την αποπληρωμή των χρεών, ο Γκάγιεφ έχει αφήσει τα πρακτικά ζητήματα και τα προβλήματα στα χέρια της Βάρια, θετής κόρης της Λιουμπόφ. Η Βάρια που εμφανίζει συμπτώματα γεροντοκόρης, καλοβλέπει ένα νεόπλουτο έμπορα, τον Λοπάχιν, του οποίου ο πατέρας ήταν κολίγος στο κτήμα των Ρανιέφσκι. Ο Λοπάχιν ξέρει να κερδίζει χρήματα, αλλά είναι ένας κομπλεξικός αγροίκος που δεν καταφέρνει να φλερτάρει, αλλά ούτε και να ζητήσει σε γάμο τη Βάρια. Προκειμένου να σωθούν από την οικονομική καταστροφή ο Λοπάχιν προτείνει στους Ρανιέφσκι να τεμαχίσουν το Βυσσινόκηπο σε οικόπεδα και να τα πουλήσουν ως παραθεριστικά καταλύματα. Η Λιουμπόφ ωστόσο ζει στο παρελθόν, βαυκαλίζοντας τον εαυτό της και την οικογένεια της. Σκορπίζει δεξιά κι αριστερά και το τελευταίο της καπίκι και αρνείται κάθε σκέψη οικοπεδοποίησης του Βυσσινόκηπου. Την «ανήλικη» μητέρα της προσπαθεί, παρά το νεαρό της ηλικίας της να προστατεύσει η Άνια που, αν και δραστήρια και αισιόδοξη, υποφέρει από έλλειψη μητρικής φροντίδας. Την Άνια περιτριγυρίζει ο δάσκαλος Πέτια Τροφίμοφ, διανοούμενος, μα αιώνιος φοιτητής. Βγάζει κηρύγματα για έναν πιο δίκαιο κόσμο, που δεν μπορεί όμως ο ίδιος να διεκδικήσει, δεν μπορεί καν να αντιληφθεί πόσο ερωτευμένος είναι με την Άνια και έτσι η σχέση τους δεν καρποφορεί. Οι Ρανιέφσκι έχουν και δύο νεαρούς υπηρέτες, τη Ντουνιάσα, που μιμείται αδέξια τις κυρίες της και παριστάνει την ευαίσθητη δεσποινίδα, και τον αλλαζόνα Γιάσα, που ονειρεύεται τη ζωή ενός μπον βιβέρ. Το μωσαϊκό των κωμικοτραγικών χαρακτήρων συμπληρώνουν ο γραμματέας Επιχόντωφ, που σκοντάφτει σε κάθε βήμα του, διαβάζει βιβλία που δεν κατανοεί για να παριστάνει τον μορφωμένο και τριγυρνά διαρκώς τη Ντουνιάσα, και ο γείτονας Πίστσικ, κτηματίας που ζητά μονίμως δανεικά και καταβροχθίζει ό,τι βρει μπροστά του. Οι Ρανιέφσκι δεν θα καταφέρουν τελικά να σώσουν το πατρικό τους. Ο Βυσσινόκηπος ξεπουλιέται σε πλειστηριασμό στον Λοπάχιν και ξυλοκόποι εισβάλλουν στο κτήμα με τα τσεκούρια τους για να κόψουν τα δέντρα. Η οικογένεια εγκαταλείπει το κτήμα λησμονώντας μέσα στο έρημο μέγαρο τον γέρο-Φιρς. Το έργο ολοκληρώνεται με έναν σπαρακτικό μονόλογο του γερο-υπηρέτη: «πέρασε η ζωή, πάει... σαν να μην την έζησα... δεν έχεις πια δύναμη... τίποτα δεν σ’ απέμεινε...»