της Βερονίκης Κρικώνη
Πόσες φορές δε βγήκατε από μια κινηματογραφική αίθουσα αναζητώντας τη μουσική που πλαισίωνε τη ταινία ή σιγοτραγουδώντας το σκοπό; Πόσες φορές δεν ακούσατε στο ραδιόφωνο ένα τραγούδι ή ένα ορχηστρικό κομμάτι και αυτομάτως αναπολήσατε τη ταινία ή ακόμα περισσότερο και συγκεκριμένες σκηνές αυτής;
O John Williams έχει δηλώσει ότι: «επιτυχία είναι όταν ένας θεατής βγαίνει από την σκοτεινή αίθουσα, να σιγοτραγουδά την μελωδία του κυρίως θέματος της ταινίας. Τότε λέω ναι!! Τα κατάφερα". Και είναι αλήθεια! Γιατί ποιος δε θυμάται ξεκάθαρα, μέχρι και σήμερα, τη μεγαλειώδη έναρξη του πολέμου των άστρων, όταν εμφανίζεται στην οθόνη το “In a galaxy far far away” και αντηχούν οι πρώτες νότες του κυρίως θέματος. Μια μουσική η οποία μάλιστα βραβεύτηκε με το Όσκαρ καλύτερης πρωτότυπης μουσικής το 1977. Και μπορεί το μουσικό θέμα του Πόλεμου των Άστρων να βραβεύτηκε με Όσκαρ, καθώς ο μουσικός σχεδιασμός αποτέλεσε επανάσταση για τα κινηματογραφικά δεδομένα της εποχής, ωστόσο, υπάρχουν πολλά ακόμα soundtracks ταινιών που έχουν χαραχτεί στη μνήμη μας και όμως δε βραβεύτηκαν με κάποιο κινηματογραφικό Όσκαρ.
Ενδεικτικά, μερικά από αυτά που εμένα έχουν συγκινήσει, θα ήθελα να μοιραστώ εδώ μαζί σας. Η αφορμή ήρθε χάρη σε μια τελείως συμπτωματική χρονική συγκυρία ! Πολύ πρόσφατα λοιπόν συζητούσα με έναν φίλο μου, μεγάλο θαυμαστή του Quentin Tarantino, για τη τελευταία του ταινία Django και το πόσο ιδιαίτερη και επιτυχής είναι κάθε φορά η μουσική που επιλέγει για τις ταινίες του. Όταν, εκείνη τη στιγμή, ακούγεται στο ραδιόφωνο το γνωστό, νομίζω, σε όλους μας τραγούδι, των The Coasters, Down in Mexico. Και τότε μου λέει, ορίστε άλλο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα «κάθε φορά που ακούω το συγκεκριμένο τραγούδι μου έρχεται στο μυαλό η απίστευτη σκηνή του Death Proof με τον Kurt Russel και τον εξαιρετικά ερωτικό χορό της “κινηματογραφικής” Arlene».
Ενδεικτικά, μερικά από αυτά που εμένα έχουν συγκινήσει, θα ήθελα να μοιραστώ εδώ μαζί σας. Η αφορμή ήρθε χάρη σε μια τελείως συμπτωματική χρονική συγκυρία ! Πολύ πρόσφατα λοιπόν συζητούσα με έναν φίλο μου, μεγάλο θαυμαστή του Quentin Tarantino, για τη τελευταία του ταινία Django και το πόσο ιδιαίτερη και επιτυχής είναι κάθε φορά η μουσική που επιλέγει για τις ταινίες του. Όταν, εκείνη τη στιγμή, ακούγεται στο ραδιόφωνο το γνωστό, νομίζω, σε όλους μας τραγούδι, των The Coasters, Down in Mexico. Και τότε μου λέει, ορίστε άλλο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα «κάθε φορά που ακούω το συγκεκριμένο τραγούδι μου έρχεται στο μυαλό η απίστευτη σκηνή του Death Proof με τον Kurt Russel και τον εξαιρετικά ερωτικό χορό της “κινηματογραφικής” Arlene».
Αυτή ήταν ακριβώς η στιγμή που σκέφτηκα ότι βραβευμένα ή όχι μουσικά κομμάτια, κομμάτια που ακούγονται περισσότερο ή λιγότερο στα ραδιόφωνα, δεν έχει σημασία (!) γιατί για τον καθένα από εμάς υπάρχουν πολλά που έχουν μιλήσει στη καρδιά μας, που μας έχουν συνταράξει, που έχουν εξάψει τη φαντασία μας ή που έχουν ταυτιστεί με προσωπικές μας στιγμές.
Το 1993, για παράδειγμα, ενώ το Όσκαρ πρωτότυπης μουσικής το παίρνει η Λίστα του Σίντλερ, εγώ μέχρι και σήμερα ανατριχιάζω κάθε φορά που ακούω τη μουσική του Mychael Nyman “ The heart asks pleasure first” από τα Μαθήματα Πιάνου. Είναι ένα κομμάτι που πλαισιώνει όλη τη ταινία σε διάφορα σημεία, η ένταση, το μεγαλείο και η κορύφωση του, όμως, αναδεικνύονται, νομίζω, ακριβώς τη στιγμή που ο άντρας της πρωταγωνίστριας, Holly Hunter –η οποία κερδίζει και το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου για τη ταινία αυτή-, ανακαλύπτει ότι τον απατάει και για να τη τιμωρήσει της κόβει με το τσεκούρι το δάχτυλο, ενώ αυτή παγωμένη πια βουλιάζει ανήμπορη στις λάσπες.
Στον αντίποδα ακριβώς του συγκλονιστικού και ανατριχιαστικού αυτού συναισθήματος, βρίσκεται η ρομαντική Αμελί του Jean-Pierre Jeunet το 2001. Ίσως να μη κατάφερε να κατακτήσει ένα από τα Όσκαρ της χρονιάς, ωστόσο η εξαιρετική μουσική υπόκρουση που της χαρίζει ο Yann Tiersen έχει ταυτιστεί στο μυαλό και τη καρδιά μας με την αισιοδοξία, τη χαρά και τη ζεστασιά. Και δε ξέρω για εσάς, αλλά εγώ περισσότερες από μία φορές, έχω αποφασίσει να ξεκινήσω αισιόδοξα τη μέρα μου με μια κούπα καφέ και το αγαπημένο μου “La Valse Des Montres” που μου ζωγραφίζει πάντα ένα ασυναίσθητο χαμόγελο στα χείλη.
Συνεχίζοντας και πηγαίνοντας λίγο πίσω στο χρόνο, στη δεκαετία του ’60 όπου ανθίζουν τα Spaghetti Western, έχουμε τον Ennio Morricone να μπαίνει στη καρδιά μας. Το 1965 βγαίνει στη μεγάλη οθόνη το “For a few dollars more” όπου το μουσικό θέμα της ταινίας, απόλυτα ταιριαστό με τη δυναμική των western, παραπέμπει καθέναν από εμάς μέχρι και σήμερα σε εικόνες της άγριας δύσης και καθιερώνει τον Ennio Morricone ως τον κύριο εκφραστή των Spaghetti Western του Sergio Leone.
Μπορεί λοιπόν ο Morricone να μη κέρδισε το 1965 το Όσκαρ καλύτερης μουσικής, ούτε και το 2000 με τη Μαλένα, αλλά σίγουρα έχει κατακτήσει μια θέση στη καρδιά μας.
Στη συνέχεια, ξεφυλλίζοντας το κινηματογραφικό ημερολόγιο, θα σταματήσω στις 16 Ιουνίου του 1978, όταν ο Τραβόλτα βάζει φωτιά στα καλοκαιρινά βράδυα της εποχής και αναδεικνύει χορευτικές φιγούρες που τις ξεσηκώνουμε όλοι μέχρι και σήμερα. Γιατί αλήθεια ποιος από εμάς θα καταφέρει να μείνει στη καρέκλα του ακίνητος στο άκουσμα του αγαπημένου, νεανικού, φρέσκου και ερωτικού Summer Nights του Grease;!
Και για το τέλος, προτίμησα να αφήσω μια ιδιαίτερη κατηγορία κινηματογράφου, τον Κορεάτικο. Αν και πρόκειται για ένα είδος που ίσως αρκετοί να μην είστε εξοικειωμένοι μαζί του, εγώ έχοντας ιδιαίτερη αδυναμία στον ξεχωριστό Κιμ Κι Ντουκ, θα ήθελα να κάνω εδώ μια ειδική μνεία στη χρονιά του 2004, με τη ταινία του Ολομόναχοι Μαζί (ή αλλιώς 3-Iron). Μια ασυνήθιστη ερωτική ιστορία με μια ασυνήθιστη, θα έλεγα, μουσική επιλογή. Αυτό που ένιωθα κατά τη διάρκεια όλης της ταινίας ήταν το πόσο αρμονικά έδενε το Αραβικής επιρροής αυτό κομμάτι, ‘Gafsa’ της Natacha Atlas, με τη λιτή, μοναχική, εσωτερική και σχεδόν βωβή σκηνοθετική επιλογή του Κιμ Κι Ντουκ.
Όταν πια βγήκα από την σκοτεινή αίθουσα, η μουσική δε σταματούσε να αντηχεί στα αυτιά μου ξανά και ξανά και έτσι κατέληξα να σερφάρω στο διαδίκτυο ψάχνοντας για το soundtrack και τους στίχους του.
Τότε όλα ξεδιάλυναν…
.png)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου